Een voorbeeld van een intuïtieve opstelling.
Ik weet niet hoe ik mijn grenzen aan moet geven.
Met deze vraag komt Emilia naar me toe.
Het is 1 op 1 intuïtieve opstelling waar ze voor komt. Ze vertelt hoe het voor haar is en in welke situaties ze dit vooral voelt.
Op het werk, wordt me vaak gevraagd of ik even dit wil doen en dat wil doen, zegt ze.
En hoe vind je dat, vraag ik.
Het is lastig, want ik doe het allemaal graag, ik wil graag hard werken en ik doe alles. Maar ik sla me vaak voor mijn kop als ik uitgeput thuiskom. Ik ben weer over mijn grens gegaan. Op het moment dat ze het me vragen, wil ik het eigenlijk niet, maar ik voel me dan verantwoordelijk en doe het toch maar. Dat is een keer niet erg, maar op een of andere manier weten ze het ook dat ik het lastig vind om nee te zeggen, zegt ze.
Mijn vraag is dan wat wil er gezien worden en waar komt het je verantwoordelijk voelen en niet weten hoe je grenzen aan kunt geven vandaan, zeg ik.
Kun je teruggaan naar de situatie die je hiervoor schetsten, de situatie op je werk, vraag ik.
Ja dat kan ik wel, zegt ze.
Waar voel je dat in je lijf, vraag ik.
In mijn keel en ik word er misselijk van, zegt ze terwijl ze op een stoel. Het voelt bijna of dat ik helemaal verkramp, als ik eraan denk, zegt ze.
Ik stem me af op het veld en op dat wat gezien wil worden. Ik loop naar een meditatie kussen toe, pak het en leg het dan voor haar neer.
Emilia kijkt me met verbaasde ogen aan. Wat gebeurt er met je als ik deze kussen voor je leg, vraag ik.
Ik voel weerstand, zegt ze.
Waar voel je dat dan, vraag ik.
Bij me keel wordt het erger, maar ik voel ook heel veel verdriet opkomen, zegt ze terwijl ze naar het kussen kijkt.
Vind je goed als ik op het kussen ga zitten, vraag ik.
Ze knikt.
Ik ga zitten. Ik voel een klein meisje, zeg ik. Terwijl ik haar met grote ogen aankijk.
Ik voel me alleen, ik voel heel veel zwaarte op mijn schouders, zeg ik. Ik wil het zo, zo graag goed doen. Ik voel van alles, echt, echt van alles, zeg ik terwijl ik vol onmacht, Emilia aankijk.
Emilia huilt. Dat herken ik zo, dat was ik toen ik een jaar of 8 was, mijn ouders hadden altijd zoveel zorgen. Mijn moeder zorgde voor mijn zieke oma. Ik was de oudste en had 2 zusjes. Die zusjes zijn een tweeling van 2,5 jaar. Omdat mijn moeder altijd voor oma er moest zijn, was ik al als klein meisje bezig met de verzorging van mijn 2 zusjes. Ik speelde met ze en voelde me zo verantwoordelijk voor hen. Mama was vaak zo moe en had veel verdriet om haar moeder die ze alleen verzorgde, dat deed ze alleen zonder de hulp van haar andere 2 zussen. Die woonde verder weg. Ik hoorde haar vaak klagen, dat ze niet kon begrijpen dat Nel haar zus niet naar haar moeder om keek. Dat ze het allemaal alleen moest doen. Ik voelde zo haar pijn, zegt Emilia. Dus ben ik haar zo goed als ik kon gaan helpen, zegt ze en het is even stil.
Ik zie zo de kleine Emilia, zegt ze terwijl ze me aankijkt.
Hoe voelt dat, vraag ik.
Zwaar, zegt ze.
Wat zou je tegen de kleine Emilia willen zeggen, vraag ik.
Wat deed je toch veel, wat ben je al vroeg gaan zorgen, zegt ze.
Ik knik en kan alleen maar knikken. Terwijl je dit zegt, voel ik dat je me ziet. Het is zwaar, maar ik weet niet beter, ik wil mama helpen, zeg ik.
Dat weet ik, zegt Emilia en begint nog meer te huilen.
Ik stap van het kussen af, adem maar rustig door en voel de stoel waar je op zit, zeg ik zacht.
Ik loop naar een ander kussen en leg een kussen voor haar vader neer.
Deze kussen staat voor je vader, zeg ik. Hij ligt helemaal in de hoek van de kamer.
Vind je het goed dat ik met hem contact maak, vraag ik.
Ik maak contact met het kussen en ga richting het raam staan. Mijn gezicht is gericht naar buiten en staat blij. Ik kan niet naar je kijken, zeg ik. Ik vind het lastig om naar jouw kant op te kijken, ik zie je in mijn ooghoeken wel, maar ik wil me meer focussen op het raam. Ik kan je wel zien in mijn ooghoeken, zeg ik zacht. Mijn gezicht voelt ontspannen, maar de rest van mijn lijf voelt niet zo, zeg ik.
Emilia lacht.
Ja, dat is mijn papa. Altijd positief willen overkomen en doen. Hij is 2 jaar geleden overleden, hij bleek al een hele hele tijd last te hebben van zijn maag en darmen, maar dat heeft hij nooit verteld. Hij is overleden aan maagkanker. Hij was altijd bezig met anderen, nadat hij 15jaar geleden zijn SRV-bus heeft verkocht, was hij daarna vooral bezig met vrijwilligerswerk, hij was al gepensioneerd, maar hij kon niet stilzitten. Thuis zitten kon hij niet.
Mijn ouders ruziede veel, mijn moeder was gewend om het allemaal alleen te doen. Ze leefde samen, maar ook weer niet. Ieder deed hun eigen ding en er werd vanuit thuis uit niet over gevoelens gepraat. Het was oké hoor, ik heb het altijd fijn gehad thuis en mijn papa en mama waren altijd lief voor me, maar praten dat deden ze niet veel, zegt Emilia.
Mijn moeder was vaak boos op mijn vader, omdat ze steun miste. Dat zei ze volgens mij niet tegen hem, maar dat uitte ze op een andere manier. Ze mopperde dan vaak als hij weer weg was en zei dan vaak :kan ik het weer zelf oplossen.
Ik stap weer even van het kussen af.
Emilia ik ga je vragen om op het kussen van kleine Emilia plaats te nemen, vraag ik.
Wil je dat doen, vraag ik.
Ze knikt en gaat zitten.
Wat voel je als je de kleine Emilia voelt, wat voel je in je lijf, vraag ik.
Ik voel mijn buik, mijn keel. Alsof het dichtgeknepen wordt, zegt ze. Welke beweging voel je in je lijf, vraag ik.
Ik ben aan het zoeken, het liefst wil ik naar mijn papa of mama rennen, zegt ze.
Wat wil je doen, vraag ik.
Ik wil alleen maar dichtbij zijn en dat ze me vasthouden, zegt ze. Alleen maar vasthouden. Ik wil eigenlijk helemaal niet van alles doen. Ik wil spelen en me vrij voelen, naar de paarden. Ik wil niet, ik wil niet voor mijn zusjes zorgen. Ik wil ook spelen, maar dan voel ik mijn verantwoordelijkheidsgevoel, zegt ze.
En wat gebeurt er nu, vraag ik.
Ik blijf zitten en voel verdriet, zegt ze.
Van wie is dat verdriet, vraag ik.
Van mijn moeder, zegt ze.
Waar voel je dat, vraag ik.
Op mijn schouder, keel en buik, zegt ze.
Blijf nog maar met je aandacht bij dat stuk, zeg ik.
Het wordt zwaarder. En nu voel ik naast het verdriet, boosheid en onmacht, zegt ze.
Ik zie dat je vuisten maakt, zeg ik.
Ja, ik ben boos, ik voel me boos, maar dit is echt van mijn moeder, dit is niet van mij, zegt ze.
Oké, zeg ik. En leg nog een kussen langs haar die staat voor je moeder, zeg ik.
Ik kan dit niet dragen, dit is niet van mij, zegt ze zacht.
Oké, ik ga je een andere kussen geven, dat staat voor het lot, het stuk wat jij draagt van je moeder, zeg ik en plaats een meditatiekussen in haar handen.
Dat voelt heel raar, want het voelt niet van mij, maar het is zo herkenbaar, zo van, dat is niet van mij, maar ik doe het wel, zegt ze. Alsof ik het vanuit verantwoordelijk moet dragen, gaat ze verder.
Ik blijf een tijd stil en ga na een tijdje op het kussen van haar moeder zitten.
Ik kijk Emilia niet aan.
Het kussen wordt zwaarder en zwaarder, zegt Emilia. Ik kan het bijna niet meer dragen. Het is zo zwaar, zegt ze.
Voel wat je ermee wilt doen, welke beweging je mag maken. Op je eigen tempo, voel maar.
Emilia neemt haar tijd, ze houdt het kussen vast terwijl ze haar tanden op elkaar klemt en haar handen balt. Heel heel langzaam legt ze het kussen op de grond en schuift het richting de kussen van haar moeder. Sorry mama, maar dit is niet van mij. Ik heb het gedragen, maar het is van jou, fluistert ze huilend en ik pak het kussen aan en knik.
Na een tijdje vraag ik of Emilia weer plaats wil nemen op haar stoel. Voel je de stoel, vraag ik. Voel je lijf, zeg ik. Hoe voelt dat, vraag ik.
Lichter, zegt ze.
Dit stuk, van harmonie bewaren, van de verantwoordelijkheid dragen en zorgen, zat er al zo in van kleins af aan. Dit is iets wat zo in mijn systeem zat. Wat bijzonder om dit zo te doen. Het is veel en ik denk dat het nog moet landen, maar ik weet dat het oké is. Ik zie het patroon zo terug in mijn dagelijkse leven, zegt Emilia.
Bovenstaande verslag van de intuïtieve opstelling, mocht ik plaatsen van Emilia. Emilia is niet haar echte naam. Emilia heeft na de Intuïtieve opstelling gekozen voor een Licht Kracht reis bij me. Ze had zoveel aan de intuïtieve opstelling en voelde zo dat er nog zoveel zat. Tijdens 3 maanden van de Licht Kracht reis heb ik haar mogen begeleiden. Het was intensief en soms zo confronterend, maar het heeft me zoveel geholpen. Ik ben Evelien erg dankbaar, aldus Emilia.
Elke opstelling is anders. Ik verbind me met het veld en dat wat er gezien en gevoeld mag worden. Uit ervaring weet ik dat een opstelling vaak veel in gang zet en vind ik het ook belangrijk om na 1 week nog even telefonisch contact te hebben.
De de intuïtieve opstelling die ik doe kunnen bij mij in de praktijk plaats vinden, maar ook in de natuur.
Wil je graag eerst en kennismaken en ervaren wat ik voor je kan doen plan dan een gratis Licht Kracht ondersteuning van 30 minuten.
0 Reacties